Mijn Chinese masseuse met de grote handen en kleine tanden.
Op een dag komen we bij de bakker vandaan. We hadden even koffie gedronken met iets erbij, een Pastel de Nata of een Torta Amendoa of een Folhado de doce de Figo com Nozes of… ja de Portugezen houden wel van een taartje. De bakker heet dan ook altijd Pastelaria en je vindt ze op vrijwel elke straathoek met een terras ervoor. In ons kleine dorp hebben we zelfs drie Patelarias. En twee tandartsen er vlakbij. Portugezen drinken veel en vaak koffie, die dan ook niet zo duur is als in Nederland. Een espressootje – hier Bica genoemd – drink je voor pakweg zestig cent. Goed, op een dag komen we dus na de koffie bij de bakker vandaan en ik zie dat grote bord: “Massagem Chinesa”, met een pijl gericht op het mini winkel- en kantorencentrum achter de Pastelaria. Hier huizen onder andere de tandartspraktijk – vijftig euros per schoonmaakbeurt – de kapster, het technisch installatiebedrijf van José die overal verstand van heeft en onlangs nog een wasmachine bij ons heeft geïnstalleerd en tegelijk de drinkwaterpomp heeft bijgesteld (gratis) en de plaatselijke makelaar. En nu ineens ook de Chinese massagesalon. De ruimtes die in dit centrumpje verhuurd worden (en te huur staan) zijn vergelijkbaar met aquariums, glas rondom. José heeft de helft van zijn winkel dichtgeplakt met posters, waarachter hij kantoor houdt. De kapster is zichtbaar aan het werk. De tandarts heeft overal ondoorzichtig melkglas laten aanbrengen.
De Chinese massagesalon beslaat een flinks stuk winkelpui, waarvan het glas tot borsthoogte ondoorzichtig is gemaakt met folie. J I N Y U – Massagem Chinesa staat er op de ruit. We kijken naar binnen en zien een kleine zitruimte met een bruin bankstelletje, een waterkoeler, een witte staande lamp van uitgestanst plastic en een stevige Chinese mevrouw die op het bankje zit en vriendelijk glimlacht. Een klant in de wachtruimte, denken we. Zij blijft naar ons glimlachen en wijst uitnodigend naar de glazen deur. Ik open deze deur en stap naar binnen, gevolgd door Willemine. De vrouw komt blij overeind en blijft uitnodigende gebaren maken, waaruit ik opmaak dat zij geen klant is, maar de masseuse zelf. Zij is stevig gebouwd, gedrongen als een boerin die veel zwaarte heeft getorst en haar handen zien eruit alsof zij er meer mee kan dan masseren, ijzer buigen bijvoorbeeld. Zij heeft een maanrond gezicht met lachende zwarte oogjes die nauwelijks scheef staan en haar blije mond toont een rij perfect gerangschikte tandjes die eruitzien alsof ze na haar kleuterjaren niet meer gegroeid zijn. Erboven toont zij veel tandvlees.
De masseuse loopt over van welkom. Terzijde van de zitruimte schuift zij een blauw plastic gordijn opzij om haar praktijkruimte te tonen. Het ziet er fris uit. De glazen achterwand is bedekt met een warmgeel papieren voorhang waardoor de zon een mooi licht verspreidt. Er staat een behandeltafel van het bekende type, met een gat voor je kin en neus voor als je op je buik moet liggen. Er ligt een kraakhelder wit handdoekje opgevouwen in het gat. Op een Ikea-achtig kastje staan flesjes met olie met ernaast nog een stapeltje schone handdoekjes en een doos tissues. De masseuse nodigt mij met een illustratief gebaar uit om mij te ontkleden. Hoho. Zover ben ik nog niet, zeg ik haar in het Portugees en voor de zekerheid ook in het Engels. Nu blijkt dat zij ook een stem heeft, maar talen spreekt zij nauwelijks, behalve wellicht Mandarijn. Kom, zegt ze in het Portugees en wijst naar de zitruimte waar Willemine is achtergebleven. Zij gaat mij voor en toont een folder met prijslijst. ‘Waar zit pijn?’ wil ze weten. Ik wijs op mijn nek en schouders. Zij wijst op de behandeling: Dores no pescoço, ombros (Pain in neck, shoulder) : 40 min – 20€. Het is verrassend wat zij allemaal in de aanbieding heeft, van Corpo Inteiro ( 60 min – 30€) tot Ãgua-Reflexologia ( Wather Reflexologia Full Body , 60 min – 35€). De normale massages zijn allemaal 40 minuten en kosten 20 euro. Ter plekke ben ik overtuigd, voor dat geld wil ik het wel eens proberen. Dus ik vraag of ik over een uurtje terug kan komen, zodat ik Willemine, die moet plassen, naar huis kan brengen. Maar Willemine vraagt meteen of er ook een wc is? En ja, zelfs een wc is aanwezig in de Chinese massagesalon. Ik had het niet verwacht, maar achterin blijkt een deur te zijn waarachter een wcpot en fonteintje, best wel schoon volgens Willemine, die daar een scherp oog voor heeft.
Als ik een uurtje later terugkom is de wachtruimte leeg, maar de deur is open dus ik stap naar binnen en roep Óla. Geen reactie. Voorzichtig gluur ik achter het blauwe gordijn, maar de praktijkruimte ziet er onberispelijk leeg uit, schone handdoekjes en olieflesjes nog even netjes geordend. Ik ga op het bruine bankje zitten en wacht. Na een minuut of tien vermoed ik dat er iets niet klopt, de masseuse is verdwenen, maar haar sleutelbos ligt op het kastje van de brandalarmknop. Op de folders staan twee telefoonnummers (tlm dus mobiel) en ik bel het tweede nummer. Een man beantwoordt de oproep in gebroken Portugees met soepele Chinese tongval en weet mij te vertellen dat ik moet wachten. Komt goed, zegt hij. Komt goed. Desalniettemin besluit ik nu het eerste tlm nummer te bellen en verdraaid daar klinkt haar kinderstem luid en helder en geagiteerd: ‘Desculpe, desculpe! Ik kom, ja een minuut ja!’ Vijf minuten later komt ze binnen met twee gele boodschappentassen van de supermarkt, enigszins verwilderd en buiten adem. ‘Oh oh, desculpe, compras!’ Ze wijst op de tassen en ik stel haar gerust. Niks aan de hand, ik heb wel even tijd. We gaan onmiddellijk achter het blauwe gordijn en ik trek mijn T-shirt alvast uit. Goed zo? Nee, broek ook uit gebiedt ze. Zij is nu de baas en neemt de leiding. Ik moet op mijn buik op de bank liggen met mijn kin in het gat. Onder mijn voeten schikt zij een rolkussentje en mijn armen trekt ze omlaag langs mijn zijde en verpakt ze in een handdoek. De behandeling geschiedt woordloos, ik hoor alleen nu en dan kuchen of snuiven terwijl ze met haar stevige handen over mijn ruggenwervels rolt. Ik dacht nek en schouders, maar de behandeling strekt zich uit tot onder het elastiek van mijn onderbroek, die zij routinematig omlaag schuift. ‘Was het erotisch?’ vraagt Willemine later. Nee, in het geheel niet, eerder hardhandig. En vermoeiend, het valt niet mee om veertig minuten plat op je buik te liggen, door je neus ademend in een gat in de ligbank. ‘Heeft ze ook niet op je gelopen?’ Willemine had wel eens een Chinese massagefilm gezien. Nee, ze kon het prima met haar boerenhanden en ik moet zeggen, best lekker en voor twintig euro zou je wel gek zijn als je dit niet minstens één keer in de week zou ondergaan.
Hoe de Chinese mevrouw met de kleine tandjes het redt in haar salon is mij niet duidelijk. Ik krijg de indruk dat ik haar enige klant ben, ik kan altijd meteen terecht. ‘De Chinese mafia zal er wel achter zitten’, oppert Willemine. ‘Die Chinezen pikken alles in en nemen alles over, je ziet steeds meer van die Chinese winkels met goedkope rotzooi en gebrek aan kwaliteit, dat is heel jammer’. Kan zijn, maar mijn Chinese masseuse gebruikt lekkere eucalyptus olie en wrijft mij helemaal droog en schoon met een frisse handdoek na de behandeling – die meestal iets uitloopt – en ik krijg gratis een plastic bekertje bronwater te drinken. Haar handen zijn stevig, maar haar prijzen niet.
Christian, september 2014
